GENÇ KIZLAR (1963)

HUNP: 8,0

Follow @filmnostalgi

Tweet

Genç Kızlar

Vizyon Tarihi : 1963

Hunp : 8,0

Orijinal Dil : Türkçe

Oyuncular :

	Türkan Şoray	Behlül/Eylül Servan
	Ediz Hun	İskender İskit
	Hülya Koçyiğit	Oya Deren
	Zuhal Tan	Pervin
	Bedia Muvahhit	Müdire
	Nedret Güvenç	Nuran
	Uğur Kıvılcım	Naciye Baygınyıldız
	Muzaffer Yenen	Haluk
	Gülten Ceylan	Sekreter
	Faik Coşkun	İsmail
	Emel Işık	Öğrenci
	Eyüp Sadri	Cemal
	Ayla Oranlı	Öğrenci
	Kadriye Tuna	Dadı
	Tansu Sayın	Öğrenci
	Feridun Çölgeçen	Tiyatro Hocası
	Tülin Özek
	Semra Durmuş
	Selma Durmuş
	Tülin Dilek
	Mualla Omay
	Müşerref Birsen
	Liza Sezar
	Sevil Aksan
	Ayşe Soley
	Nadide Başoğlu
	Hatice Yavuzer
	Saime Asma
	Sula Çakıroğlu
	Sen Orcan
	Meral Candanbağlı
	Abdurrahman Palay	E. Hun Seslendirmesi
	Jeyan Mahfi Tözüm	H. Koçyiğit Seslendirmesi
	Nezihe Becerikli	K. Tuna Seslendirmesi
	Adalet Cimcoz	T. Şoray Seslendirmesi

Yönetmen	Nevzat Pesen
Senaryo	Nihal Yeğinobalı
Yapımcı	Turgut Demirağ, Vasil Anastas, Nevzat Pesen
Müzik	Fecri Ebcioğlu
Görüntü Yönetmeni	Gani Turanlı
Eser	Nihal Yeğinobalı
Süre	89 dk
Tür	Dram, Duygusal, Komedi
Ülke	Türkiye
Etiketler	Bahis, Gitar, Mektup, Öğretmen, Piyano

Tiyatro Okulu’nda okuyan bir grup genç kızın öğretmenleri İskender’in kalbine girebilmek için sarf ettikleri çabayı konu alır. İskender, genç bir aktördür. Babasının eski bir arkadaşı olan okul müdiresinin ricasını kıramaz ve okulda diksiyon hocası olarak çalışmaya başlar. Öğrencilerin hepsi İskender’den etkilenir; İskender’i kendilerine âşık etmek üzerine iddiaya girerler. Çok iyi arkadaş olan Oya ve Behlül, belli etmek istemeseler de İskender’den hoşlanmışlardır. Kızların birbirleriyle çekişmesi, istenmeyen sonuçlar doğuracaktır. (İbrahim Veli Sözer)

Ayrıntılar:
Peppino di Capri’nin söylediği (1962) ‘The Jet’ (1961) (Kal Mann) ve ardından ‘Stan Getz&Charlie Byrd’den dinlediğimiz (1962) unutulmaz bossa-nova ‘Desafinado’ (1960) (Antonio Carlos Jobim) ile dans eden ‘Genç Kızlar’. Okul Müdiresi (romandaki adı Mrs. Ludlow) “Susalım, bu ne rezalet” diye yırtınıyor ama birkaç saniye sonra kendisi de ‘Yes Sir, That’s My Baby’ (1925) (Gus Kahn / Walter Donaldson) ile ‘çarliston’ yapacak.
Nihal Yeğinobalı’nın Vincent Ewing adıyla yazıp kendi adıyla ‘dilimize çevirdiği’ romanın (1953) beyaz perde uyarlaması. Jenerikte ‘Vertigo’ (1958) filminden bir melodi ; “Scene D’Amour” (Bernard Herrmann).
Özel Tiyatro Okulu [ romanda (4. Baskı ; Temmuz 1963) (Altın Kitaplar Yayınevi) Ludlow Sahne Akademisi]. Yalnızca varsıl, yetenekli ve ‘cazibeli’ kızlar öğrenci olabiliyor. ‘Vücudu ihtiyar ama gönlü genç’ bir müdürün yönetiminde. ‘Diksiyon hocası’ İskender İskit (kitapta, hitabet hocası Gabriel Samson) ‘son iki yılını İsviçre ve Fransa’da geçirdikten sonra’ onun ricası ile okula dönmüş. Sekreter Gülten Ceylan’la konuşurken, bu duruma uygun ‘Torna a Surriento’ (1902) (Ernesto de Curtis) melodisi var. Kahramanımız kendisini ‘aslanların arasına atılan eski bir Romalı’ya benzetiyor. (Kitapta ise ‘Romalı hıristiyana’ ama film ne olur ne olmaz diye bu sözcüğü es geçmiş). ‘20. asrın bir ilahı sanki ; Şahane, ıstıraplı ve buz kesilmiş bir alev gibi’. Nedenini sonra anlayacağız.
Çekimler için Bostancı’daki Köşk’ün kullanıldığı yatılı okul cıvıl cıvıl bir yer. Eyüp Sabri’nin canlandırdığı müzik öğretmeni Cemal Pars (romanda Charles Lake ama soyadı 21. sayfada iki kez ‘Lahe’ olarak yazılmış) ; Yönetmen Feridun Çölgeçen (Lionel Sherwood) ; Bekçi İsmail ve okula öğrenci olarak değil de ‘yatakhanede orta hizmetçisi olarak’ girebilen Naciye Baygınyıldız (romanda ikisi de yok).
Öğrencilerse başka alem. Beraberce dans ederlerken ne kadar mutlular. ‘Aralarındaki geçimsizlik, çekememezlik, dargınlık dansın sihirli havasında dostluğa dönüşüyor’. Köy Enstitüleri deneyiminde yaşadığımız bu ‘birlikteliğin’ önemini hiç olmazsa ‘divida et impera’cılar kadar anlayabilseydik.
İskender dışında herkesin Eylül dediği Behlül Sarvan. Romandaki adı Beatrice Karova ama arkadaşları Miss Bee diyorlar. ‘Kopmak üzere olduğunu kimseye fark ettirmeyen fırtına. Bir Emma Bovary’. Dadısından başka kimsesi yok. Kitapta iki filmde bir çiftlik sahibi. Ancak, nedense, okuyup artist olacağım diye tutturmuş. Saçlarını çözdüğü zaman bir masal sultanına benziyor (sf. 179). Kişiliği öylesine olgun ki müdire hanım “..Senin yaşında bir kızın bu kadar güvenilir olması da doğru değil..Bu yaşta bir çocuğun daha avare olması gerekmez mi” demişti. İskender’le evlerine yürüdükleri iki sahnede ‘I Love Paris’ (1953) (Cole Porter) ve ‘Arrivederci Roma’ (1955) (Renato Rascel) melodileri var. Genç kızın ismi ve ‘temsilde görev alma’ konusundaki çekingenliğiyle ilgili tartışmaları çok inandırıcı olmamış.
Oya Deren (romanda Hindley Bell). ‘Yüzü de sesi kadar güzel’. Bir kedi yavrusuna benziyor. Hüzünlü olmasının nedenini ailesinden söz ettiğinde anlıyoruz ; “Ben onların öz kızı değilim. Asıl annemi hiç tanımadım. Başına genç yaşta bir felaket gelmiş. O da iyiliğimi düşünerek beni onlara vermiş.” Sonra manevi annesi ölür, babalığı da işinde gücünde. İskender’e olan aşkı nedeniyle iki kez hastanelik oluyor. ‘La Vie En Rose’ (1946) (Gugliemi / Piaf) melodisi duyulan ilkinde, candan ilgi gösteren Hastabakıcı Nuran’ın (Harriet Evans) aslında annesi olduğunu filmin sonuna doğru anlayacağız.
Öğretmen kürsüsü ve öğrenci sıraları. Aradaki birkaç adımlık yer sanki aşılmaz bir uçurum (sf. 58). Süreyya Tayyar (Mariana Dunne) ve Pervin Sarıca (Priscilla Smith) bu mesafeyi öğretmenlerini sevdaya düşürerek aşmak isterler. Elmas küpeler ve zümrüt çivili sedef (mücevher) kutusu ortaya konarak iddiaya girilir. Gelişen olaylarla bunun pek önemi kalmayacak. Pervin, belki İskender’e olan sevgisini kıskandığı için, imzasız mektuplar yazarak Oya’yı bunaltıyor.
Okulun balosu ‘Choo Choo Cha Cha’ ile başlıyor. Pervin rolündeki Zuhal Tan, Celal Ersöz ile beraberken ‘Venus’ (1959) (Ed Marshall) ; Feridun Çölgeçen, Hülya Koçyiğit’le ve Ediz Hun, Türkan Şoray’la dans ederken ‘Adiòs Muchachos’ (1927) (Julio Cèsar Sanders / Cèsar Felipe Vedani) melodileri var.
Oya’nın sorunu yıllar sonra kavuştuğu annesi Nuran’ın, manevi babası Haluk ile evlenmesiyle çözümleniyor. Pervin de, keşke kovulmayıp eğitimine devam edebilseydi.
İskender’in (dolayısıyla Eylül’le olan aşklarının) durumu çok karışık. “..Ben evliyim, çocuğum var benim. Karım da hasta. Cinnet getirdi. Bir akıl hastanesine yatırdık [‘Ne Fayda’ (1987) filminde de benzer bir konu işleniyor]..” Üzücü ama, talihsiz kadının ölümü iki aşığın kavuşmasını sağlıyor. Oysa romandaki Gabriel daha çaresiz. Karısı Alison onu aldatıyor ve ikisi de Katolik oldukları için boşanamıyorlar. Son sayfalarda, Herman’s Hermits grubunun “I’m Henery the Eight, I Am” şarkısına (1965) konu olan ve 8. Henry’nin ancak yeni bir kilise kurarak (1534) yapabildiği bir şey gerçekleşir ; Alison boşanmayı ‘kabul eder’.
İskender’in ayrılmaları için söylediği ama onları daha da yakınlaştıran sözler ; “..Sana veda etmeye geldim..Eğer senden kaçıyorsam, bu sevgimin azlığından değil çaresizliğimin büyüklüğündendir. Kaldığım her dakika aşkımız ve acımız daha çok büyüyor..”
(Yazan : Murat Çelenligil)      

Sanat Yönetmeni	Semih Sezerli (Sanat Yönetmeni)
Yapım Ekibi	Semih Sezerli (Yapım Sorumlusu)
Ses Ekibi	Tuncer Aydınoğlu (Ses Kayıt)
Tasarım	Kemal Börçetin (Teaser Afiş Tasarımı)
Firmalar	Pesen Film (Yapım)
	And Film (Yapım)
	Acar Film (Film Hazırlık)